طرحي براي توانمندي زنان سرپرست خانوار

پایگاه رهنما :

زنان سرپرست خانوار يکي از آسيب‌پذير‌ترين اقشار جامعه به شمار مي‌آيند و در سياست‌گذاري دولت‌ها، توانمند‌سازي اين بانوان بايد در رأس برنامه‌ها قرار گيرد.

اين بانوان در سه گروه خود سرپرست،‌ بد سرپرست و بي‌سرپرست تقسيم‌بندي مي‌شوند. آمارها گوياي آن است که زنان سرپرست خانوار در کشور با شيب نسبتاً تندي رو به افزايش است. در سال 1355، در مجموع 486 هزار زن سرپرست خانوار در کشور وجود داشته است. در سال 1385، اين رقم به يک ميليون و 200 هزار نفر و در سال 1390 به دو ميليون و پانصدهزار نفر رسيده است.

تصادفات، طلاق، مرگ و تجرد قطعي از عوامل افزايش آمار زنان سرپرست خانوار است. 70 درصد(معادل يک ميليون و هشتصد هزار نفر) از دو ميليون و پانصد هزار زن سرپرست خانوار در کشور بر اثر فوت همسر بي‌سرپرست شده‌اند. 350 هزار زن به علت از کارافتادگي و زنداني شدن يا ترک خانواده همسر، 250 هزار زن بر اثر طلاق و 135 هزار زن نيز در اثر عبور از سن ازدواج(‌تجرد قطعي) بدون سرپرست هستند.

نکته تأمل‌برانگیز اينجاست که به گفته انوشيروان محسني بندپي، رئيس سازمان بهزيستي کشور، 80 درصد اين زنان مهارت و شغل ندارد و همين مسئله پديده زنان سرپرست خانوار را بغرنج‌تر مي‌کند.

کميته امداد و بهزيستي متوليان رسيدگي به اوضاع زنان سرپرست خانوار به شمار مي‌آيند؛ اما بیشتر حمايت‌هاي مالي صورت گرفته جوابگوي نيازهاي آنها نيست. وضعيت اشتغال اين دسته از زنان نيز مناسب نيست؛ به همين دليل بسياري از آنان به منظور گذران زندگي ناچارند به شغل‌هاي کاذب روی آورند. بر اساس بررسي‌هاي صورت گرفته در زمینه زنان سرپرست خانوار، در سال‌های 1392 و 1393 طرح جامع توانمندسازي زنان سرپرست خانوار براي برون‌رفت از چالش‌هاي اين بانوان مطرح شد.

 اجراي آموزش‌هاي مهارتي، آموزش فرهنگي، بالابردن خودباوری در آنها و رفع مشکلات روحي و رواني و در کنار آن آموزش‌هاي فني‌وحرفه‌اي، از جمله برنامه‌هاي اين طرح بود که در شهرري اجرايي شد و نتايج خوبي نيز از آن به دست آمد.

بسياري از زنان سرپرست خانوار جوان هستند و نيروي انساني خوبي به شمار مي‌آيند؛ اما زمينه‌هاي کارآفريني و اشتغال‌زايي در کشور براي آنها ضعيف است. سازمان فني‌و‌حرفه‌اي کشور بايد با برنامه‌ريزي صحيح زنان سرپرست خانوار را تحت آموزش‌هاي مهارتي خود قرار دهد و بسته‌هاي حمايتي دولت تنها شامل حال زناني شود که قابليت آموزش ديدن و توانمندسازي در آنان وجود ندارد. اشتغال پايدار اين بانوان موضوع ديگري است که به موازات آموزش آنها بايد در نظر گرفته شود. به همين سبب، در برنامه ششم توسعه کشور، مجلس متولي اين امر را وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعي قرار داده و قرار شده است براي حمايت از زنان سرپرست خانوار «طرح جامع توانمندسازي زنان سرپرست خانوار» اجرا شود که معاونت زنان و امور خانواده رياست‌جمهوري نيز در مقام ناظر در اين زمينه ايفاي نقش خواهد کرد. برنامه ششم توسعه زنان سرپرست خانوار را به خوبي ديده است؛ اما از همه مهم‌تر اجراي درست مفاد اين برنامه است تا اين بانوان توانمند شده و خود به مهره‌اي اساسي براي اداره کشور تبديل شوند.

متين زاهدي